fot. Maciek Banasik

Spektakl na macie w trzech aktach

Znane powiedzenie głosi, że „tylko głupiec patrzy na palec, gdy palec wskazuje księżyc”. Asana to metaforyczny palec wskazujący ci drogę powrotną do siebie samego, do twojego niezwykłego potencjału, do twojej autentyczności oraz mocnego przekonania, że to kim jesteś stanowi część czegoś większego, doskonałego i z natury dobrego. Czegoś, czego nie trzeba już poprawiać, a czemu trzeba pozwolić jedynie być.

Geniusz „asanowego palca wskazującego” polega na tym, że próbuje on dotrzeć do ciebie na wszelkie możliwe sposoby: ruszając twoje ciało, wydłużając twój oddech, wzbudzając ciekawość twojego umysłu, wbijając kij w mrowisko twoich emocji – jednym razem doprowadzając cię do potu i łez, a innym łagodząc twoje mentalne obyczaje w relaksacji.

Nie dziwi zatem fakt, że kiedy wchodzisz na matę, kurtyna idzie w górę i rozpoczyna się niesamowity, czasem wielomiesięczny, często wieloletni spektakl, podczas którego możesz zobaczyć bardzo dużo, o ile będziesz miała odwagę patrzeć.

AKT I „Bądź coraz lepszą wersją siebie samej!”

To co prawdopodobnie zobaczysz na początku (a początek może trwać od kilkunastu miesięcy do kilkunastu lat), to spotkanie twojego ego z asaną. Przez pierwsze lata będziesz przyglądała się, jak twoje ego myli samą asanę z jej celem i próbuje za wszelką cenę wykonać jak najbardziej akrobatyczne pozycje. Poświęcisz godziny, tygodnie i miesiące na produkcję kwasu mlekowego w mięśniach, czasem niestety na fundowanie sobie kontuzji, często na wywieranie na sobie niezdrowej presji, którą będziesz myliła z dyscypliną, zazwyczaj też na “szlifowanie”, pogłębianie i doskonalenie pozycji w przyspieszonym tempie i na skróty oraz być może na nieustanne fotografowanie się i wrzucanie swoich dokonań na instagrama i facebooka. Może też się zdarzyć, że na tym etapie postanowisz uczyć innych i zaczniesz robić im to samo, co sobie.

Będziesz to robiła tak długo aż twoje ego się zmęczy i padnie. Padnie, bo ileż można się tak katować. Padnie, bo odkryje, że potrafisz już stać prawie na jednej rzęsie, a mostek to robisz od tak, ze stania i to nie tylko w domowym zaciszu, ale i na Giewońcie, na Klifach Mocheru, na Malediwach i nawet w miejskiej scenerii (masz na to wszystko papier i odpowiednią fotkę przecież), a ty nadal jesteś rozedrgana, nadal w głębi duszy nurtuje cię lęk, czy jesteś odpowiednio dobra, nadal spada ci nastrój, gdy ktoś krzywo na ciebie spojrzy, nadal drażni cię zapach smażonej cebuli na klatce schodowej i nadal wyprowadzają cię z równowagi najzwyklejsze “górki i dołki” codziennego życia.

AKT II Kryzys

Kiedy wybrzmi akt I, przejdziesz do aktu II. Istnieje wiele scenariuszy, wg których można rozegrać drugi akt.

Możesz stwierdzić, że to bez sensu albo że pewnie wybrałaś nieodpowiedni dla siebie styl jogi.

Możesz obarczyć winą za niepowodzenie aktu I swojego nauczyciela, nauczyciela twojego nauczyciela, cały system, tradycję, a na koniec stwierdzić, że to wszystko to jeden wielki biznes.

Możesz też zarzucić praktykę w milczeniu i znudzeniu, z ulgą zapisując się na jakieś inne zajęcia ruchowe – na coś “konkretnego” i namacalnego. Coś, gdzie od razu wiadomo, kto wygrał, kto przegrał, kto ma najlepszy czas, a kto najgorszy, komu urosły bicki, a komu nie.

Twoje ego lubi systemy zero-jedynkowe, a nie jakieś tam wieloletnie obserwacje, podróże w głąb siebie, oddychanie itd. Ego nie lubi takich historii, bo jak to zmierzyć, jak to zważyć? Jeszcze nie daj Boże odkryjesz, że możesz być samodzielna, wolna od zewnętrznych ocen i opinii albo o zgrozo stwierdzisz, że większość opowieści snutych przez twoje ego to jogowa “maja” czyli iluzja. Zasadniczo ego nie preferuje takich sytuacji, więc bardzo prawdopodobne, że zakończysz przygodę z jogą na akcie II.

AKT III Mały cud

Jeśli mimo wszystko postanowisz jednak nie zwijać maty, to jest szansa na mały cud. Nadal będziesz czasem wylewała poty podczas praktyki, ale zewnętrzny aspekt asan nie będzie miał już dla ciebie takiego znaczenia.

Zrozumiesz, że nie chodzi ani o wykonanie jakieś asany, ani o perfekcję, ani też o usunięcie bólu w lędźwiach. Doświadczysz bowiem krótszych lub dłuższych przebłysków tego, kim naprawdę jesteś. Poczujesz, że moc, której tak bardzo szukałaś nie znajduje się w aprobacie i pochwałach innych ludzi, ale nieustannie przepływa przez ciebie. Przepływa dokładniej przez sam środek twojego serca – jest energią miłości i życia, które są niezależne od tego, co ty sama lub inni myślą na twój temat.

Ze zdumieniem rozumiesz, że kiedy twoje serce jest zablokowane, przestajesz czuć kosmiczną moc życia. Będzie ci też trochę przykro, bo pojmiesz, że to ty sama zamykałaś i nadal czasem zamykasz swoje własne serce, kiedy zaczynasz szukać tej mocy na zewnątrz, w chorobliwy sposób zdobywając kolejne dyplomy, nagrody, czerwone paski, lajki i pierwsze miejsca w rankingach “fajności”.

Będziesz też trochę rozbawiona na wspomnienie tego, jak “zagrałaś” w akcie I i jak to ciężko pracowałaś nad byciem “lepszą wersją siebie”. Zrozumiesz, że nie da się udoskonalać czegoś, co już jest kompletne, a tak właśnie od czasu do czasu będziesz się czuła – kompletnie, całkowicie, wystarczająco.

Być może będziesz też trochę speszona tym, że w akcie I z klasycznej greckiej sztuki zrobiłaś zwykły cyrk, ale nie będziesz miała sobie tego za złe. Pełna miłości moc życia, którą poczujesz uleczy twoje zawstydzenie, lęki, poczucie nieadekwatności. Pomoże ci też zrozumieć, że jako aktor – artysta masz za zadanie przede wszystkim pokazywać światu, co wspaniałego kryje się pod maskami niemocy, które wszyscy nosimy oraz nieustannie informować innych, że największa sztuka polega na tym, żeby wieść zwyczajnie dobre i spokojne życie.