Nie czytałam książek o ciąży, nie sprawdzałam notorycznie co dzieje się z moim dojrzewającym w brzuchu dziecku. Podeszłam do tego raczej po jogowemu, z głębokim oddechem i zaufaniu sobie.

Wiedziałam, że niczego nie zmienię, że będzie tak, jak ma być. A ja przyjmę na swoje dłonie wszystko, co się wydarzy.

Tak również jest z macierzyństwem. Jako dojrzała matka – mam wegańskie dziecko, smarowane olejem kokosowym i ogromną wiedzę na temat składu tych produktów dla dzieci, które mają rekomendacje ministerialne, tudzież innych ważnych osób z danej dziedziny. Zanim zdecyduje się podać mu coś…staramy się czytać o skutkach ubocznych. Robimy to oboje… nie ja sama, jako matka wariatka. Oboje z panem mężem spędzamy godziny na dyskusjach o szkodliwym działaniu szczepionek, o składach popularnych kaszek dla dzieci, o tym, że nasz Franio pewnie od nas pierwszy nie dostanie czekolady, za to dostanie mnóstwo miłości, zaufania i czasu, który się jemu poświęca.

Powrót na matę jest w tym przypadku „wypadkową” różnych okoliczności. I choć całą ciążę praktykowałam z nim w brzuchu, po okresie połogu również – teraz jakoś wspólnie nam to nie wychodzi. Franio boi się dźwięku oddechu ujjay. Kilka dni temu próbowałam przy nim zrobić powitania słońca, gdzie dookoła miał rozrzucone swoje podręczne zabawki w postaci śrubokrętów taty oraz kluczy montażowych… niestety, ze strachem w oczach zwijał namiętnie matę na której stałam.

To świetna lekcja odpuszczanie i nie boksowania się z tym, co przynosi życie. Mogę mu jedynie teraz wytłumaczyć, że ten oddech tak brzmi, że mnie nie dzieje się krzywda i że rozumiem jego lęk. Mogę zwinąć matę i z pokorą poczekać na odpowiedni moment dla niego i dla mnie.

Na wszystko przychodzi w życiu odpowiedni moment…

A ten moment, kiedy dziecko powoli zaczyna samo chodzić, więcej mówić, jest w stanie skupić się na czytanej mu książce… to nie poczeka na to, aż mama skończy praktykować.
Jeśli przegapię te ważne momentu jego rozwoju, praktykując w biegu, byle zrobić do navasany pozycje… będę żyła w niedosycie. Praktykę odrobić mogę zawsze, Indie też poczekają, aż Franio podrośnie, żeby mógł tam pojechać ze mną. Ale on sam, jego rozwój, jego dzieciństwo nie poczeka. A patrząc na jego piękne oczy wiem, że joga poczeka, a ja świadomie odłożę ją na chwilę na bok i praktykę zrobię, jak on już pójdzie spać.

Bo joga to prawdziwa sztuka życia i dokonywania wyborów.