Nie jestem katoliczką, choć pewnie w tych wszystkich ewidencjach kościelnych widnieję. Przyjęłam (nie z własnego wyboru) wszystkie chrześcijańskie sakramenty, ale zdecydowałam się nie brać w tym udziału. Nie mam kościelnego ślubu i mam niechrzczone dziecko. Do tego praktykuję jogę 🙂

Okres Świąt jest dla mnie czasem, kiedy spotykam się z rodziną. I wszystko byłoby fajnie, gdyby nie ta joga w moim życiu. Bo przecież…

1. Nie umiem odpowiedzieć na pytanie, jak długo zamierzam jeszcze karmić piersią mojego 15 miesięcznego Frania, bo w tym przypadku kieruję się intuicją.
2. Nie wiem, co dzieje się na osiedlu, bo zamiast plotek wolę poczytać 😉
3. Noszę syna w nosidle i: uwaga! Niejogowy mąż także…
4. Nie życzę sobie składania życzeń i dzielenia się opłatkiem.
5. Nie irytuję się, nie złoszczę, nie czuję na sobie presji przygotowania sterty jedzenia na stół, a co za tym idzie nie jestem zmęczona 😉
6. Nie przyjeżdżam na antybiotykach i przeziębiona, bo dla mnie jedzenie jest lekarstwem.
7. Do stołu z rodziną zasiadam w wygodnych ciuchach i absolutnie bez makijażu.
8. Nie oglądam tv, nie słucham wiadomości w radio, zatem nie wiem, kto zginął i ilu pijanych kierowców złapała drogówka w tegoroczną wigilię.
9. I nie mogę patrzeć na te wszystkie biedne ryby, które tyle co zostały zarżnięte.
10. Coraz częściej milczę, bo ileż można tłumaczyć, że nie je się mięsa i że w naszej diecie jest wszystko, czego potrzebuje nasz syn.

W takich chwilach doceniam bardzo, czego mogłam doświadczyć w moim życiu, dzięki czemu jestem w tym miejscu.
Doceniam spokój, który panuje w domu i jakiego dotyka również Franek. Doceniam wszystkich moich przyjaciół z jogi i chyba zaczynam być dumna z tej łatki dziwaka. Świadczy to o tym, że miałam odwagę wziąć własny los we własne ręce i poszłam za głosem intuicji otwierając się na jogę.

Tego życzę również Wam 🙂