Kiedy ktoś pyta, czym dla mnie jest joga, zwykłam mówić, że połową mojego życia, podobnie, jak Indie są moim drugim domem. Joga to nie tylko ten czas sam na sam na macie, ale znacznie więcej.

Joga to życie, to troska o siebie, o swoich bliskich, o środowisko, zwierzęta, joga to nauka siebie, samoakceptacja, praca z emocjami, wyciszenie, pustka…i ciągłe zmiany, których z biegiem lat przestałam się bać.

Kiedy niespodziewanie odeszły mi wody płodowe, pierwsze co zrobiłam, to usiadłam i zaczęłam głęboko oddychać. Uwierzyłam, że skoro Franek już chce być na tym świecie, to zrobię wszystko, aby mu w tym pomóc, bo przecież ma jakiś cel w tym, aby być z nami miesiąc wcześniej. Po kilku głębszych oddechach, zadzwoniłam do przyjaciółki z prośbą o podwózkę na porodówkę, spakowałam się, nasypałam kotu jedzenie i zapominając o karcie ciąży (bo przecież kot ważniejszy!) i stawiłam się na Izbie Przyjęć.

Joga to dla mnie również powrót do „naturalności” (stąd moje zamiłowania do Medycyny Chińskiej i naturoterapii ), dlatego głowę nastawiłam na uniknięcie cesarskiego cięcia. Udało się. Po dwóch dniach prób, wszystko skończyło się, jak chciałam – naturalnie, a Franek dodatkowo był „dopingowany” energią moich uczniów, którzy z intencją „za Franka” zrobili 108 powitań słońca, w pięknej ponoć ciszy.

Dla takich chwil warto czasem zboczyć z obranej ścieżki… bo idąc wprost do celu, traci się to co najpiękniejsze – drogę.