W jodze trochę trzeba się rozluźnić, a trochę napiąć. Trochę odpuścić, a trochę wysilić. Jak w życiu. Przegięcie w żadną stronę nie jest dobre. W sensie – skuteczne. Za dużo napinki tworzy więcej napinki. Za dużo rozluźnienia tworzy więcej rozluźnienia i… Można popłynąć z prądem, do tego morza, do którego wcale się nie chciało. Albo, jak to określa moja koleżanka: pewnego dnia obudzić się na stacji kolejowej i z przerażeniem stwierdzić „OK, wsiadłam do dobrego pociągu, ale ktoś chyba po drodze przestawił zwrotnicę.”

No więc lepiej – w mostku, purvottanasanie, rybie, staniu na głowie, wszędzie – trochę się uziemić, przybandhować (jak mawia pewna nauczycielka ashtangi), a trochę zrelaksować. Tak samo w nowym związku, nowej pracy, nowym roku życia. Starym zresztą też, ale u mnie akurat te trzy rzeczy nowe, więc piszę o nowych.

Robię co mogę, żeby znaleźć właściwe proporcje. Kontroluję, ale mam też świadomość, że nie nad wszystkim mam kontrolę. Włączam swój tapas (wewnętrzny upór, pracowitość, gotowość podjęcia wysiłku, zgodnie z maksymą „no pain, no gain”) ale też pamiętam, że jest coś takiego jak ishvara pranidhana (poddanie się sile wyższej, zgodnie z maksymą „Puść: jeśli wróci, będzie twoje, jeśli nie – nigdy nie było”). Korzystam z moich supermocy, ale też czasami odkładam broń. Ustalam cel, ale i akceptuję, że Bóg, wszechświat, joga, mój pracodawca, partner, córka, syn, kot… mogę mieć inny cel i być może konieczny będzie kompromis i pokora.

Nie jest to łatwe, ale… staram się. I jeszcze przy tym staram się oddychać. I mam nadzieję, że nie obudzę się na jakiejś beznadziejnej stacji z beznadziejnym poczuciem, że choć się starałam (i oddychałam) – ktoś przestawił zwrotnicę. Mam nadzieję, bo po to między innymi praktykuję jogę, żeby nie przeginać w żadną stronę. Żeby nie być ani Miss Control Freak ani The Girl Who Doesn’t Care. Czy mi się uda znaleźć właściwe proporcje? Nie wiem. Na wszelki wypadek… trzymaj za mnie kciuki 😉 I też oddychaj.