Najbardziej lubię fotografować ludzi. Zrobić takie zdjęcie, które dotrze głęboko do wnętrza i wydobędzie to, co w kimś najlepsze i najszlachetniejsze. Złoto. Historię odbitą w oczach i wyrysowaną w liniach twarzy. Niewinność. Miłość. Trzask migawki aparatu fotograficznego. Dzieją się czary… Trzask migawki aparatu fotograficznego jest jednym z moich ulubionych dźwięków. Ma w sobie coś hipnotyzującego. Utrwalam świat, łapię chwile jak samoloty z papieru, puszczam latawce. Czary…

fot. Ania Chomczyk

Inną kwestią jest to, że często o wiele łatwiej jest mi komunikować się ze światem za pomocą fotografii. Poprzez kompozycję i oczy fotografowanej osoby wyrazić moje własne emocje, nie zdradzając, że to ja. Jest bezpiecznie. Nudna impreza, na której muszę być? Wyciągam mojego Canona i przestaje być nudno… Trzask migawki aparatu fotograficznego…

fot. Ania Chomczyk

Aby zrobić dobre zdjęcie trzeba wejść w relację z fotografowaną osobą. Popatrzeć jej w oczy tak, aby poczuła, że widzę ją naprawdę. To bardzo intymny kontakt i budzi moje opory. Muszę wyjśc poza strefę swojego komfortu, muszę pobyć z kimś bardzo blisko. Mam obawy, że czasem zaglądam w duszę zbyt głęboko. Że fotografowanie innych w ich pięknym, egzotycznym kraju jest formą symbolicznego kolonializmu. Że naruszam czyjąś przestrzeń osobistą. Że traktuję jak obiekt. Kradnę duszę…

fot. Ania Chomczyk

Tak, tak, wiem. Hindusi uwielbiają się fotografować, noszą selfie sticks, a gdy ktoś im robi zdjęcie na ulicy traktują to jak przywilej i na ogół bardzo się cieszą. Poza tym media podały, że w Indiach liczba śmierci podczas robienia selfie (selfie deaths) jest większa niż łącznie na całym świecie (cokolwiek miałoby to znaczyć…).

fot. Ania Chomczyk

Dlatego zawsze pytam o pozwolenie i nie nalegam, gdy ktoś odmawia. Nie oznacza nie. Pokazuję gotową fotografię na wyświetlaczu aparatu. Staram się nie fotografować muzułmanek. Dlatego na ogół sama wyrażam zgodę, gdy Hindusi proszą mnie o wspólne zdjęcie. Uważam, że to uczciwe. Lubię pozować z rodzinami i dziećmi, z mężczyznami zgadzam się tylko wtedy, gdy czuję się komfortowo. Bywało, że ustawiały się kolejki i czułam się zmęczona. A któregoś razu dla żartu powiedziałam, że chcę za zdjęcie 50 rupii, na co miły pan otworzył portfel i uroczyście wręczył mi banknot. Pamiętam też jak raz w Polsce przechodziła wycieczka Japończyków, obfotografowywali wszystko i wszystkich, czułam się jak zwierzyna lub małpa w zoo. I chciałam się schować.

Trzask migawki aparatu fotograficznego… Czary…

fot. Ania Chomczyk

etyczna fotografia etyczne podróżowanie fotografia podróżnicza Indie selfie