Praktyka w stylu mysore, nie tylko w Mysore

foto: Przemek Nadolny

U źródeł, czyli w Indiach

To tu, w mieście Mysore, na początku lat trzydziestych XX w., na królewskim dworze Maharadży Krishny Raja Wadiyar IV powstała Yoga Shala – pierwsza szkoła hatha jogi. Jej założycielem był Tirumalai Krishnamacharya – indyjski uczony, znawca ajurwedy i jednocześnie jeden z najwybitniejszych nauczycieli współczesnej jogi posturalnej.

A zaczęło się prawie jak w baśniach z dalekiego wschodu… od nauczania jogi samej rodziny królewskiej; prawdopodobnie już od 1926 roku. Można śmiało przyjąć, iż praktyka asan przynosiła oczekiwane efekty zdrowotne rodzinie Maharadży, gdyż zwieńczeniem jej było otrzymanie przez Mistrza w roku 1931 oficjalnej posady i otwarcie podwoi yoga shali dla młodych chłopców.

Jednym z nich był Pattabhi Jois, który okazał się niezwykle pojętnym i zdolnym uczniem. I dlatego też bardzo szybko stał się asystentem swojego Guru, a po latach wybitnym nauczycielem. Dziś, dzięki rozpropagowaniu przez niego ashtanga jogi w świecie Zachodu, wciąż do Mysore napływają rzesze uczniów z najdalszych zakątów świata, by praktykować pod okiem jego wnuka Sharata, który z troską dba o zachowanie jej tradycyjnego charakteru.

Wiek XXI szkoła Ashtanga jogi w Warszawie. Wspomnienia

– Do jednej sali oczekiwali uczniowie na sesje prowadzone ashtanga jogi, a w drugiej odbywała się praktyka mysore. I kiedy tak siadywałam, tydzień po tygodniu, miesiąc po miesiącu na ławce w oczekiwaniu na zajęcia dla początkujących, z sali obok, w nieregularnych odstępach czasu, wyłaniali się oni – mysorowicze. Wszyscy jednako spoceni, i z wypiekami na polikach. I od wszystkich jakaś moc nieuchwytna biła. Jakby wypełniała ich tajemna mieszanka spokoju, siły, i szczęścia.

Na ten czas, nie miałam nawet marzenia, by zacząć  indywidualną praktykę w stylu mysore. Czułam wewnętrzny opór, a może wręcz lęk, że tam nie pasuję. Bo gdzież ja, która walczy o życie w najprostszych pozycjach, mogłaby pragnąć dołączyć do grupy mocarnych joginów. Gdzież ja, która nie jest w stanie spamiętać tej ogromnej ilości pozycji; i to jeszcze we właściwej kolejności. Której ciało jest słabowite, a kondycja zerowa. I to zagubienie, nieśmiałość, i lęk przed ośmieszeniem się.

Aż w końcu, po niemal dwóch latach praktyki nadszedł dzień, kiedy odważyłam się iść na mysore. Weszłam do sali wypełnionej szumiącym oddechem i wilgocią spoconych ciał. Rozłożyłam matę i zaczęłam praktykę. Pozycja po pozycji, z każdym kolejnym wdechem i wydechem, z każdą spływającą kroplą potu, czułam coraz więcej spokoju, coraz więcej siły, coraz więcej pewności siebie. I coraz wyraźniej czułam, jak bardzo tu pasuję.

Dlaczego zatem należy praktykować w stylu mysore?

Po pierwsze: u podstaw praktyki Ashtanga jogi, leży praktyka własna.

Po drugie: wszystkie powody, dla których boisz się iść na mysore, są powodami, dla których należy iść na mysore; np.:

• Boję się, że nie zapamiętam sekwencji – zaufaj ciału i głowie; one więcej pamiętają, niż nam się wydaje. Kiedy jednak zapomnisz co masz dalej robić, pamiętaj, że na sali jest nauczyciel. Najczęściej sam zauważy ten moment, i podejdzie do ciebie. A jeśli w tym czasie asystuje innemu uczniowi, po prostu poczekaj, aż będzie wolny i poproś go o pomoc.

• Brak mi kondycji – podczas indywidualnej praktyki, sami dostosowujemy tempo praktyki do własnych możliwości. No i w każdej chwili możemy odpocząć, by zaczerpnąć kilka dodatkowych wdechów i wydechów.

 • Nie wiem jak prawidłowo wykonać pozycję – podczas zajęć mysore nauczyciel zadba o właściwe ustawienie pozycji. Jeśli masz wątpliwości czy dobrze wykonujesz daną pozycję, możesz również zadać pytanie nauczycielowi podczas praktyki, lub po zajęciach.

• Praktykuję już długo i regularnie, a nie widzę postępów – to dość częsty przypadek. Pozycje mają swoje warianty odpowiednie do zakresów i możliwości ciała, a nauczyciel dostosowuje je indywidualnie do każdego ucznia. Kiedy widzi, że w danym wariancie uczeń wykonuje pozycję lekko, pokazuje wariant bardziej zaawansowany. A wraz rozwojem praktyki, nauczyciel dokłada kolejne pozycje.

 • Dość często miewam kontuzje, podczas mostków bolą mnie plecy, a w pół-lotosie kolano – wsparcie nauczyciela w połączeniu z  uważną praktyką w twoim własnym rytmie daje  możliwość właściwego wejścia w pozycję. W konsekwencji praktyka jest bezpieczna i w znacznym stopniu eliminuje czynniki kontuzjogenne.

• I najczęstsze wymówki: mam sztywne ciało, najprostsze pozycje wymagają ode mnie ogromnego wysiłku, ledwie mogę ustać w wojowniku, nawet zwykłe skłony i skręty sprawiają mi trudność – po to właśnie ćwiczysz asany, aby twoje ciało się wzmocniło i rozluźniło. Tu najważniejsza jest regularna praktyka – na mysore i na sesjach prowadzonych. Innej drogi nie ma. Kropka.

Wnioski

Praktyka w stylu mysore jest bezpieczniejsza, zdrowsza, i przede wszystkim rokuje stały rozwój. Daje satysfakcję, a nie frustrację. Daje poczucie pewności siebie, spokoju i zadowolenia. No i co jest niezmiernie przydatne i wygodne – ashtanga jogę możesz praktykować także: w domu, na wakacjach, na służbowym wyjeździe. Wszędzie gdziekolwiek jesteś. Również w Mysore.

Podsumowanie.

Jeżeli znajdziesz choć jeden powód, by nie iść na mysore… idź na mysore.

ashtanga Mysore praktyka własna