Ale tak wszyscy? Nie. Znam takich, co po zajęciach idą na obiad do babci i nie odmówią rosołu i bitków, bitek, czy jak to się tam nazywa. Nie pamiętam już, bo ja akurat jestem wege. Czy z powodu jogi? Jest taka piękna, psychologiczna formuła „Jesteś średnią pięciu osób, z którymi przebywasz najczęściej”. Kiedy zaczynasz praktykę, zwykle przynajmniej jedną z tych twoich pięciu osób jest fan(ka) jogi. Być może wege. No i te rozmowy w szatni. No i książki o jodze. I warsztaty. Każdy, naprawdę każdy z wielkich guru optuje za prostą, ekologiczną i bezmięsną dietą. Ma to wpływ. Takie pranie mózgu. Więc… nie chrupiesz chipsów bekonowych, czytając Jogasutry, Jakoś tak głupio. Na wyjazdach z jogą nie ma mięsa. Po warsztacie idziecie na wegańskie burgery, a nie te tradycyjne. I nie sięgasz po kanapkę z szynką parmeńską świeżo po sawasanie – zwłaszcza, gdy inni jogini patrzą. Jakoś tak głupio. I nawet jeśli nie stajesz się od razu całkiem wege, jesteś bardziej wege niż kiedyś.

Poza tym… coś takiego dzieje się w ciele, że w pewnym momencie przestaje ci to mięso smakować. Joga leczy. Sprowadza twój organizm do stanu równowagi. I nagle okazuje się, że do tej równowagi bitki z rosołem nie są ci potrzebne.

Poza tym…  joga uwrażliwia. I ahimsa (jogasutrowe przykazanie, by nie zadawać bólu – sobie, innym ludziom, zwierzętom…) przestaje być pustym, w dodatku sanskryckim słowem.

Reasumując. Nie wszyscy jogini są wege. I nie musisz być wege, żeby być joginem (i na odwrót). Ani rezygnować od razu z bitek, bitków, czy jak to się tam odmienia. Moja rada jest taka: praktykuj. A jeśli to będzie miało wpływ na twoją dietę i podejście do zwierząt – zaakceptuj. A jak zaakceptujesz, być może nawet przekonasz babcię – do wege i do jogi. Jeśli jesteś jedną z pięciu osób, z którymi przebywa najczęściej – masz szanse 😉