Chodząc po sklepach podczas wyprzedaży czuję się trochę jak Sokrates, który przechadzał się po greckiej Agorze. Oglądam, czasami coś mierzę i… mam poczucie, że tak naprawdę niczego nie potrzebuję. Że mam wszystko, co mi jest potrzebne. I że mam tyle, ile mi wystarczy. A przede wszystkim mam spokój.

Fajnie, gdy przychodzi czas, gdy można stwierdzić, że zarabiam wystarczająco. Że mogę sobie odpuścić kombinowanie, w jaki sposób mogłoby być więcej. Nie muszę mieć wszystkiego. Nie muszę uczestniczyć w każdym warsztacie, nie muszę wszędzie pojechać i wszystkiego przeżyć. Pewnie nie uda mi się zrobić wszystkich asan, które są do zrobienia, chyba nawet mi by się nie chciało. Nie uda mi wszystkiego uzdrowić, „przerobić” i odpracować całej karmy rodowej, która jest do odpracowania. Ani być wszędzie – w każdej gazecie, na każdym spotkaniu, na każdym evencie. Że życie zwyczajne jest dobrym życiem. Fajnie jest też siedzieć sobie w swoim ogródku i robić swoje.

Nie muszę mieć najmodniejszych ubrań i moja szafa nie musi pękać w szwach. Te, które mam są w porządku. Nie obejrzę każdego filmu, który trzeba obejrzeć, ani każdej sztuki, którą trzeba zobaczyć. Nie przeczytam wszystkich książek, które są do przeczytania. Nie pójdę na każdy koncert OSTRa, który gra w moim mieście.

Przymierzałam bluzki, sukienki, biustonosze i buty przez około 4 godziny, Wyszłam z czapką za 10 zł. W następnym tygodniu ma spaść śnieg…