Z utęsknieniem czekam na weekend od poniedziałku począwszy. W tygodniu tęsknię za ciszą, skupieniem, „poczuciem”, że mogę poświęcić więcej czasu na asany, za tym „flow” ruchu z oddechem.

W piątek wieczorem, kiedy rozwijam matę zaraz po tym, jak Frania utuli do snu tata… wiem, że mam trzy wspaniałe dni przed sobą na praktykę. Ta myśl dodaje mi skrzydeł. Jak małe dziecko zaczynam powitania słońca… dotykam tego, co wciąż sprawia mi kłopot, odkrywam nowe rzeczy, które jeszcze niedawno po porodzie sprawiały mnóstwo kłopotu. Bawię się praktyką. I na nowo uczę się skupienia.

Niewątpliwie umysł młodej mamy jest rozbiegany. A to trzeba odkurzyć, a to pranie wstawić, a to pamiętać, aby kupić pieluchy… kurde, obiadu na dziś nie mamy.

Pozbyliśmy się dwóch obowiązków związanych z Franiem. Kąpiel odbywa się 3 x tydzień (dla ochrony warstwy lipidowej skóry mojego syna). I wspólnie zagłosowaliśmy, że Franek będzie żył w niewyprasowanych ciuchach.

I jak widać się da… jak  bodziak niewyprasowany naciągnięty elegancko na obły brzuch Franka wygląda prawie tak samo, jak ten spod żelazka. A ile czasu zaoszczędzone? I mama z tatą nieprzemęczeni. Same plusy…

Ale jak to przy dziecku, obowiązków mnóstwo… zatem ten mój umysł błądzi i krąży gdzieś, kiedy ja stoję na macie. I nie sztywność ciała jest po porodzie najtrudniejsza do przepracowania. To nad wyraz giętki umysł i rozbiegane myśli. Z tym czeka mnie jeszcze więcej pracy niż przed pojawieniem się Frania w moim życiu. Ech ten mój nauczyciel…