Kocham jogę. Wiele osób podziela tę miłość. Jest to związek wymagający, nie znosi kompromisów. Bez względu na samopoczucie, porę roku, miejsce w świecie, w którym aktualnie przebywam, czy pogodę, 5-6 razy w tygodniu rano rozkładam matę. Rozkładam matę i… zaczynam płynąć przez praktykę, asana za asaną, oddech się pogłębia. Czasem ciało współpracuje bardziej, a czasem mniej. Zdarza się, że się buntuje, poci i boli. A czasem jest lekkie i płynę, płynę… Krew zaczyna krążyć żywiej, rozluźniają się stawy, rozluźnia się umysł, pojawia się koncentracja. Pojawia się flow, a praktyka staje się małym dziełem sztuki. Pięknym i nietrwałym jak kwiat z powietrza.

Joga jest pasją, której nie powinno się gonić. Wszystko dzieje się w swoim czasie, mimo, że ten czas niekoniecznie płynie tak, jakby się chciało. Niektóre asany potrafiłam wykonać bez większego wysiłku w zasadzie od razu, na inne przyszło mi poczekać kilka lat, niektóre nadal zdają się być poza moim zasięgiem. Chociaż joga to przecież znacznie więcej niż same asany.

Ale zacznijmy od początku. Pierwsze kroki na macie postawiłam w wieku 21 lat podczas pobytu w USA. Byłam wtedy smutną i wydaje mi się, że również raczej brzydką, młodą dziewczyną. Przyjaźniłam się z osobami o korzeniach indiańskich. Byli to bardzo ciekawi ludzie, zaangażowani politycznie w kwestie rdzennych Amerykanów. Ćwiczyli jogę i pewnego dnia ktoś z nich zabrał mnie ze sobą. Moje pierwsze zajęcia jogi… Co się na nich działo jest mniej ważne. Ważne, jak się czułam po nich. Czułam się szczęśliwa, a to wówczas było stanem mało mi znanym i nie za bardzo wiedziałam, co z nim zrobić. Dlatego poszłam na kolejne zajęcia… I kolejne. Zaczęłam ćwiczyć jogę, bo życie było nieznośne, to wewnętrzne życie. A joga była jedyną rzeczą, która przynosiła ulgę.

Pamiętam jak zachwyciło mnie tętniące jogą wielkomiejskie życie Nowego Jorku. Szkoły miały niezwykle wysmakowane wnętrza, biło w nich serce, poza regularnymi zajęciami jogi odbywały się takie wydarzenia jak kirtan, śpiewano mantry, pachniało kadzidłami. Podobała mi się jogowa moda – kolorowe legginsy oraz wesołe koszulki. Stylem, w którym się zakochałam od pierwszego wejrzenia była Jivamukti Yoga, stworzona przez parę Sharon Gannon i Davida Life. Zajęcia miały określoną strukturę; rozpoczynały się krótkim wykładem, medytacją, miały piękną oprawę muzyczną.

Powrót do Polski do Warszawy był niezwykle trudny pod tym względem. Był 2005 rok. Wszystko wydawało mi się siermiężne i bezbarwne. Szkoły jogi przypominały sale gimnastyczne (niektóre nawet nosiły zapach trampek), nauczyciele chodzili w dresach i białych T-shirtach, prawie nigdzie nie śpiewano „om”, nikt nie puszczał muzyki, a cały polski rynek jogi był zdominowany metodą BKS Iyengara, którą uważano za jedyną właściwą metodę. USA było barwną, żywą mozaiką, Polska czarno-białą klatką filmową… Mimo wszystko znalazłam dla siebie niszę, szkołę Yogamudra Piotra i Oli Kunstler, która zatrzymała mnie na dłużej. Lubiłam nauczycieli i społeczność, która wytworzyła się wokół tego miejsca. Ćwiczyłam regularnie około 5 razy w tygodniu wysiadając na stacji Metra Politechnika, aż w pewnym momencie byłam gotowa do kursu nauczycielskiego… A potem pojawiła się w moim życiu Ashtanga joga, która wywróciła życie do góry nogami – oczywiście pozytywnie! Dzięki Ashtandze nabrałam wiatr w żagle, poczułam prawdziwą wolność i radość życia.

Bardzo szybko mojej praktyce zaczęły towarzyszyć podróże do Indii. Pierwszy raz wyjechałam tam w wieku 22 lat i od tamtej pory regularnie wracam. Moje podróże były podróżami nie tylko związanymi z jogą, ale udało mi się zwiedzić niemalże cały subkontynent. Chciałam poznać jogę w źródła, ale także kraj i ludzi, którzy go zamieszkują. Jego różnorodność zachwyca mnie za każdym razem. Najwięcej czasu spędziłam w Riszikesz, gdzie polecam wspaniałą szkołę Ashtanga Jogi, Tattva Yogashala i nauczyciela Kamala Singh. W październiku i listopadzie 2016 spełniło się również moje marzenie dotyczące pobytu w prestiżowym Shri K. Pattabhi Jois Ashtanga Yoga Institute w Mysore, kolebce tego stylu jogi.

Marzyłam, aby zostać nauczycielem jogi, natomiast nigdy nie myślałam, ze to marzenie może się spełnić. Ucząc jogi, poza samymi asanami, zależy mi, aby inspirować innych do odwagi oraz wolności spełnionego życia. Dla każdego oznacza to coś innego. Na moich zajęciach najważniejsza dla mnie jest Energia. Uwielbiam przyglądać się transformacji, która zachodzi podczas praktyki. Zawsze pociągał mnie Duch Jogi, mistycyzm, Indie, Tybet, ale nie tylko… Cieszę się, gdy widzę, że ludzie zaczynają się czuć lepiej, zarówno fizycznie jak i psychicznie, a to, co się wydarzy na macie będą w stanie przenieść na inne sfery życia, wykraczające daleko poza cztery ścinany szkoły.

Czasem śpiewamy mantry i pieśni z różnych stron świata, to bardzo otwiera gardło i wpływa na spokojną komunikację pozbawioną przemocy. Robię krótkie wykłady inspirowane filozofią indyjską, albo tym, co mnie w danym momencie porusza, np. poezją Hafiza, ciekawym warsztatem rozwoju osobistego, przyrodą, dobrym kinem. Pragnę być autentyczna, dlatego dzielę się moimi własnymi doświadczeniami. Na przykład, gdy widzę, że ludzie są zmęczeni opowiadam im jak kiedyś na pewnym warsztacie wyjazdowym ćwiczyliśmy powitania słońca przez 3 godziny. Kryzys przyszedł w połowie drugiej, byłam wykończona i żegnałam się z życiem drżąc przed prowadzącą, która darła się na nas przez mikrofon (a przynajmniej tak mi się wtedy wydawało). Gdy udało mi się wyłączyć głowę i przejść najtrudniejszy moment, uwolniłam nieznane dotychczas zasoby energii i okazało się, że mam jej o wiele więcej niż myślałam. Że jestem o wiele silniejsza, zarówno fizycznie jak i psychicznie niż mi się wydawało. Każdy z nas jest… To jest dla mnie niezwykle wzruszające obserwować ludzi jak ćwiczą, zmagając się ze sobą, z własnym ciałem i ograniczeniami emocjonalnymi, otwierają się, czerpią radość ze wspólnego przebywania na macie. Doceniam zaufanie jakim mnie obdarzają i czuję jak płynie miłość. Bo to o nią właśnie chodzi…

Kiedyś spotkałam się z opinią, że w jodze jesteśmy początkującymi przez pierwsze 18 lat praktyki. Oznacza to, że nadal jestem początkująca. To dobrze, to daje dużo pokory… I jeszcze tyle przede mną. Jestem również bardzo wdzięczna wszystkim moim nauczycielem, dzięki którym jestem właśnie w tym miejscu. Ewie Łukasińskiej, Piotrowi Kunstlerowi, Kamalowi Singh, Przemkowi Nadolnemu, Cat z Jivamukti London oraz Sharathowi Jois, i wielu, wielu innym.

Artykuł ukazał się w Magazynie Flower nr 1/2017