– Skoro ty jesteś tutaj, to kto jest na sali? – zapytała Monika. W szatni. W szkole jogi, w której pracuję. Dobre pytanie. Ostatnio – z powodu ferii, sezonu wyjazdów do Mysore i grypy – prowadziłam bardzo dużo zajęć i Monika się przyzwyczaiła, że jestem na sali, a nie w szatni, przebierając się po własnej praktyce. Na sali był Marek i po raz kolejny przypomniałam sobie, jak to cudownie jest być nauczycielką jogi właśnie z tego powodu. Przez ostatnie dni to ja byłam nauczycielką Marka, a potem on moim nauczycielem. Taki przepływ informacji, energii, zamiana ról trwa non-stop. Nauczyciel jogi raz jest uczniem, raz nauczycielem, raz uczniem swojego nauczyciela, raz nauczycielem swojego nauczyciela albo nauczycielem innego nauczyciela…

Fajne. Nauczyciel geografii tak nie ma. Pracownik Urzędu Skarbowego, Pocztowego i Miejskiego też nie. W korporacji takie praktyki również są rzadkie (słyszałam o menedżerach McDonalda i Auchan, który stają czasem na kasie, zmywaku czy w dziale warzyw, ale nie wiem, czy dobrze słyszałam). Cenna jest taka nieustająca wymiana wiedzy, prany oraz feedback, ale… jest jeszcze jedna sprawa. Taka praca nie pozwala, by ego urosło jak pączek na drożdżach czy kurczak na hormonach (jedno i drugie niezdrowe).

Pisała o tym niedawno Kasia Baron w „Różne oblicza ego”. Hierarchiczny system przekarmia ego. I to bez względu na to, czy stoi się w tej hierarchii wysoko czy nisko, żeby nie poczuć się w takiej sytuacji kim lepszym albo gorszym.

Nauczyciel jogi ma łatwiej.  Gdy wychodzi się z hierarchii, albo przemierza drabinę w górę i w dół kilka razy w tygodniu albo nawet dziennie (jak ja i Marek 🙂 łatwiej mu zachować świeży, otwarty umysł i świadomość, że każdy może nas czegoś nauczyć, ale też my możemy każdego czegoś nauczyć. Nie ma wtedy szans, by poczuć się od kogoś lepszym albo gorszym. Albo przynajmniej – takie uczucie nie trwa zbyt długo. Nie dłużej niż pięć oddechów ;-).