fot. Aneta Awtoniuk

Trzy cudowne rzeczy, które daje joga

Joga to nie tylko praca, codzienne zobowiązanie i wysiłek. To przede wszystkim zabawa i radość.

Codzienna chęć do pozostawania po jasnej stronie mocy: radości, miłości, chęci życia, życzliwości do innych, otwartości, szczerości, do dzielenia się prawdziwą sobą z innymi ludźmi. Ale też po prostu śmiech i przyjemność. Poczucie swobody wśród innych ludzi, wśród przyjaciół. Dzielenie radości, pozytywnej energii, dobra.

Gdy któregoś dnia powyższa myśl przyszła mi do głowy w trakcie praktyki, zaczęłam sobie wyobrażać też moje komórki, nie tylko podczas walki z komórkami nowotworowymi, ale też dające kopa wrogim komórkom z fikołka oraz cieszące się ze zwycięstw. Przybijające sobie piątkę i robiące fikołki – z radości. Takie chwile też im się jak najbardziej należą.

Codzienna praktyka jogi pomaga zachować świeżość umysłu. Może to wydawać się zaskakujące, zwłaszcza jeśli myślimy o praktyce Ashtangi – codziennie w końcu powtarzamy tę samą sekwencję, te samy asany. Każdego dnia ciało zachowuje się w nich inaczej, każdego dnia coś innego wychodzi – np. przychodzi taki dzień, w którym udaje się zrobić prawie idealną Urdva Mukha Paschimottanasanę, a coś nie bardzo, codziennie w tej samej czynności odkrywamy coś nowego. Codziennie z tą samą świeżością i otwartością stajemy na macie.

To doświadczenie też okazało się być jednym z kluczowych podczas choroby i podczas trudnego leczenia oraz jego różnych niezbyt miłych skutków ubocznych. Dzięki doświadczeniu zdobytemu na macie te wszystkie okoliczności potrafię traktować nie jako nieszczęście, ale nowe wyzwania, nową podróż, a czasem nawet przygodę.

I, jak mawiają Anglicy, “ last but not least”. Joga uczy kochać siebie. I nie chodzi tu w ogóle o zakochanie w sobie i myślenie o sobie, jaki to jestem wspaniały, super i w ogóle wymiatam, co sama zrozumiałam dopiero niedawno. A za trzy lata się okaże, że zrozumiałam to jeszcze raz zupełnie na nowo. I za dziesięć lat znowu.

Praktyka to codzienne spotkanie ze sobą, poznawanie siebie. W różnym stanie, w różnym zdrowiu, w różnej formie psychicznej, fizycznej i życiowej.

Wiecie, kiedy poczułam, że kocham siebie? Tego dnia, kiedy się w końcu przełamałam i zdjęłam czapkę na praktykę. Byłam bez włosów. I było mi wygodnie. W końcu wygodnie, bo w końcu poszłam po rozum do głowy i stwierdziłam, że stan mojej szyi, czyli brak w niej napięć jest ważniejszy niż moja próżność i ego.

Poczułam się też wolna. Dobrze sama ze sobą, bo wyrozumiała dla siebie. Ciesząca się tym, co mam.

joga a nowotwór